Einde India 2008

Onze laatste dag in India begint met een heerlijk ontbijt met dosa en rode en witte chutney. Als de vrouw van Dr. Rao kookt gaan Sanne en ik kijken hoe ze het doet. De avond van tevoren heeft ze rijst en urad dal (gespleten black gram) in een 3:1 verhouding 3-4 uur laten weken in water en daarna met wat zout vermalen tot een pannenkoekendeeg. Dit heeft ze de hele avond laten staan en het bakken gaat zoals in het filmpje. Wat ze eroverheen sprenkelt is olie. De pan is volgens Mrs. Rao een anti-aanbakpan, maar ziet er volgens mij uit als een gewone gietijzeren, zonder tefal-laagje. In de pan zelf gaat geen olie trouwens, alleen over de dosa. De dosa kun je los serveren met sausjes of suiker, of vullen met aardappelcurry of uien voordat je hem 2 keer dubbelslaat.

Na het één en ander uitzoeken op internet over plaatsen van winkeltjes is het tijd om de laatste souvenirs te kopen. We besluiten om naar de Dilli Haat in New Delhi te gaan. Loek wilde eigenlijk al naar de oudere Dilli Haat (wij zijn bij de nieuwe geweest), omdat daar allerlei ambachtsproducten verkocht worden. De DH in ND bestaat uit ongeveer 100 kleine winkeltjes met kleding, sieraden, beeldjes en eten. Heel leuk om doorheen te lopen en hier hebben we ook de meeste dingen kunnen kopen die we nog nodig hadden. Daarna hebben we gegeten bij Navdanya organic café, verwant aan de organisatie van Vandana Shiva. Deze was ook aanwezig op de DH.

Daarna gaan we met de metro verder naar een muziekwinkel, waar we wat CD's en films kopen en dan gaan we terug. Sanne en ik pakken onze tassen goed in en eten nog een laatste Indiase maaltijd met Chapati, okra, aardappelcurry en bitter gourd. Dan is het tijd om naar het vliegveld te vertrekken. Onderweg komen we allerlei felverlichte feesten tegen. In Delhi vieren mensen een jaarlijks terugkerend festival dat iets te maken heeft met Krishna en Ganesh, verteld de driver mij. Sanne en Anil zijn bijna bang dat ze vieren dat wij weg gaan (Anil brengt ons weg). Op het vliegveld valt mijn lungi bijna af, maar weet hem te redden. En dan is het tijd om dag te zeggen. We trekken ons niets aan van de gebruiken en geven Anil een knuffel (bezoekers mogen niet naar binnen) en rijden ons karretje met bagage naar binnen.

Het inchecken duurt erg lang en terwijl we daar staan, omgeven door andere toeristen, voelt het al alsof we niet meer in India zijn. Na de beveiligingschecks moeten we nog drie kwartier wachten en dan is het tijd om te boarden. Voordat de lichten in het vliegtuig aan gaan (en na het opstijgen) krijgen we nog een broodje en een drankje. Ik neem voor ons allebei wijn, omdat Sanne al slaapt. Voordat ik probeer te slapen kijk ik nog Narnia 2 en daarna probeer ik een positie te vinden in mijn stoel, wat erg moeilijk is.

's Ochtends komen we iets te laat aan in Zurich en nadat een chagrijnige beveiligingsmens ons lastig valt, zijn we gelukkig nog op tijd voor onze aansluiting. In Nederland zien we onze ouders al staan als we op onze tassen wachten en mijn ouders kijken geschokt als ze mij in mijn lungi zien staan. De tassen komen aan en ik heb de zaden uit Porumamilla ongeschonden binnen weten te smokkelen. Dan gaan we nog een kopje koffie drinken met z'n 7-en zeg ik op de parkeerplaats ook gedag tegen Sanne. In de auto is het moeilijk mijn ogen open te houden, maar het lukt me uiteindelijk toch, en ik denk aan de afgelopen 6 weken, terwijl ik naar het saaie platte landschap staar dat ons voorbij schiet.