27 juli Utnoor

Het ontbijt zou er deze ochtend om 7 uur zijn, maar dat duurde wat langer, waardoor we ook later op weg gingen. We hadden iets waarvan ik dacht dat het polenta was, of was het toch couscous? En natuurlijk een kopje koffie, waardoor het nog iets langer uitliep. De jongens van het hotel brachten ondertussen alvast onze tassen naar beneden. Vandaag vertrekken we naar Utnoor, waar we een tweede regiokantoor van het katoenproject vinden. Ook deze keer duurt de reis lang, zo’n 5 uur.

Na een korte kennismaking met dit project, welke vergelijkbaar was met die in Yawatmal, vanwege de overkoepelende organisatie, gingen we opnieuw naar een twijfelachtig restaurant voor de lunch. Ditmaal waren er niet eens wc’s. Van de vloer kon je hier eten, er lag genoeg, en borden werden hier afgespoeld met kraanwater, maar niet afgedroogd. Mineraalwater moesten ze speciaal ergens halen en de rijst werd lauw geserveerd. Als ik ergens mijn Delhi belly aan zou kunnen toeschrijven, dan is het dit restaurant.

Maargoed, we zaten wel weer vol en gingen op weg naar een dorpje met 15 families, 100% bio. Als eerste lieten ze ons de bakken met wormencompost zien. Daarna hadden we een meeting met de boeren en konden we vragen stellen. In een grote cirkel zaten we op een zwart stuk zeil, waarop we chai kregen aangeboden door een boerenzoon. De boeren vertelden ons in hun eigen taal over het dorp en hun dagelijkse bezigheden. Toen we geen vragen meer konden verzinnen kregen we het veld te zien en bijna het hele dorp liep met ons mee. Hier waren ze bezig met field trials. Een veld met verschillende varieteiten en een ander veld met verschillende compostgiften. Door de experimenten door de boeren zelf te laten uitvoeren en de velden als voorbeeld te gebruiken, heeft de organisatie een krachtig instrument om boeren te overtuigen. Bovendien levert de organisatie het zaad en de compost, waardoor het alleen ruimte en arbeid kost voor de boeren. Het prroduct mogen ze houden.

Na de fieldvisit gingen we weer terug naar het kantoor, waar we moesten wachten op 2 auto’s die ons die nacht naar Hyderabad zouden brengen. Buiten waren we een grote attractie voor de kinderen, die ons allerlei vragen gingen stellen. Vooral Aline trok veel aandacht en de kinderen probeerden haar allerlei Hindi woordjes te leren. Toen wij weg gingen schudden ze iedereen de hand en wensten ons een ‘happy journey’. Terwijl de auto’s wegreden riepen ze ‘bye’ en zwaaiden.

De chauffeur van de jeep had onze tassen op het dak vastgemaakt, maar hij had geen zeil om onze spullen af te dekken tegen de regen. Pas na een flinke bui en een hele boze Zoe, klom hij het dat op om de tassen met regenhoes naar boven te leggen. Een zeil kon hij hier nergens vinden. Toen we eindelijk en om 3 uur ’s nachts in Hyderabad waren, kwamen we bij een soort appartement met 4 bedden en matjes. De matjes zijn zo hard als de ondergrond, maar voor 1 nacht kan het wel. De volgende dag werden er matrassen, dekens en kussens geregeld.