De weg terug naar Delhi

Onderweg terug naar Kadapa gebeurde iets waar Sanne en ik nog steeds boos over zijn. Onze chaufeur (die ons volgens hem ook naar Tirupathi had gebracht) reed met een behoorlijke snelheid over de weg. Voor ons werd een liggende hond zichtbaar, midden op onze rijbaan. Onze chaufeur bleef met dezelfde snelheid rijden, waarschijnlijk met de bedoeling om over de hond heen te gaan zonder hem met de wielen te raken. En wat je kon verwachten gebeurde ook: de hond hoorde ons aankomen en stak zijn hoofd omhoog en keek om. Er volgde een doffe knal en Nazeer kijkt pijnlijk naar de chauffeur: 'die heeft het niet gehaald'. Gelukkig werd er de rest van de rit niets of niemand meer aangereden, al reed de driver wel o.a. rakelings langs een kalf. Als het aan mij lag was die man zijn rijbewijs kwijt, wat een idioot!
In Kadapa laat Nazeer ons in het huis van Anil. de moeder is nog niet thuis, dus wij zetten onze tassen neer en doen alsof we thuis zijn. Ze komt pas laat thuis en dan is het voor mij al tijd om te gaan slapen.

22 augustus
Met Nazeer hadden we afgesproken dat hij ons om 7 uur op zou komen halen. zoals te verwachten werd dat 7:30 uur, maar alles kwam uiteindelijk goed en wij hadden de tijd om onze noodles en koffie naar binnen te werken.
Gelukkig waren onze tickets op het laatste moment confirmed en konden we 's nachts ook gewoon in een bed slapen. In de trein waren onze plaatsen bezet door enkele vrolijke Tirupathi-kalen (quote Sanne; de trein begon in Tirupathi, van de golden temple). Zij wilden graag met ons van plaats ruilen en dat vonden wij prima. Op onze nieuwe plek lag ook nog iemand onder op het bed, dus bleven wij even in het eerste compartiment zitten, tot we daar weggestuurd werden.

Verder bestond de dag uit lezen, muziek luisteren, slapen, galgje spelen (Sanne ingemaakt met het woord 'buffel') en praten over de afgelopen maand, de komende week en over de mensen in ons compartiment die luidt smakken en boeren laten. Onderweg zijn we nog een paar keer de trein uit gesprongen om chocolade en koekjes te zoeken, maar alleen waar dat mogelijk was: andere passagiers wisten precies waar er tijd was om uit te stappen. Het is ook wel lekker om even de benen te strekken in de frisse lucht en te kijken naar biddende moslims op het perron.

Voor het avondeten hadden we van Nazeer de belofte gekregen dat hij iets zou regelen en dat iemand het in de trein zou brengen, dus wij hadden geen dinner besteld vandaag. Toch gingen we zonder eten naar bed. Gelukkig hebben we door de snacks overdag geen honger. Onze onderbuurman doet nog even moeilijk over tassen die niet naast zijn hoofd mogen liggen en treuzelt als wij een tas onder de bank willen leggen, maar uiteindelijk slapen we (om 21 uur al) lekker en lang.

23 augustus
De volgende ochtend wordt ik redelijk vroeg wakker, maar blijf nog even liggen, omdat Sanne het middenbed nog bezet houdt (je moet het middenbed inklappen om onder te kunnen zitten). Als het ontbijt eraan komt besluit ik dat ik Sanne maar wakker moet maken. De rest van de reis verloopt best rustig en als we bijna in Delhi zijn beginnen we ons pas echt te vervelen.
Als we aankomen belt Anil ons op dat we de trein moeten pakken naar New Delhi. Voor 4 Rs. kopen we een kaartje, een man die in de rij stond vertelde ons dat vrouwen niet in de rij hoeven, dus Sanne liep naar voren en kreeg een speciale behandeling. Maar dezelfde man vertelde ons ook dat het veel beter is om een auto-rickshaw of taxi te pakken. En hij had gelijk: na lang wachten is er nog geen trein die naar New Delhi gaat en we weten ook niet precies van welk perron hij moet vertrekken. Als ik wat rondvraag belt iemand voor ons om te vragen naar de vertrektijden en het blijkt dat er binnenkort een slaaptrein in die richting vertrekt. Wij hebben echter een kaartje voor de lokale trein, dus ik bel Anil op dat we met de auto komen. Na onderhandelen (zij wilden 200 Rs, het werd 150) en het afschudden van een persistente taxi chauffeur, gingen we met de rickshaw naar het New Delhi station. Daar blijkt na een tijdje dat Anil ons op staat te wachten aan de andere kant van het station, met Srikahnt die in een hoekje zit te slapen. Hij wilde niet eerder de taart aansnijden voordat wij er waren: het is zijn verjaardag vandaag. Vermoeid nemen we daar de metro (hee er is een metro in New Delhi!) naar het huis van Dr. Rao. De metro is ongeveer 7 jaar geleden gebouwd en wordt nog steeds uitgebreidt. Het is er erg schoon, ondanks dat er erg veel gebruik van gemaakt wordt, en er weinig prullenbakken zijn zoals overal het geval is. We nemen nog een (fiets)rickshaw en komen aan in een mooi huis in een wat rijkere buurt van New Delhi. Hier maken we kennis met de vrouw en dochter van Dr. Rao.

Als we onze tassen ergens op de grond gezet hebben en een plekje gezocht hebben, komt er een roze hartvormige taart tevoorschijn. Rao vertelt dat het niet gebruikelijk is om taart en kaarsjes te gebruiken bij een verjaardag, maar dat er meestal andere zoetigheid op tafel komt. Typisch is wel dat de jarige de taart (of ander zoetigheid dus) aansnijdt en een stuk in ieders mond stopt. Vervolgens strooit iedereen gekleurde rijst op het hoofd van de jarige en doet een wens voor hem. Na de taart was er nog wat tijd voor opfrissen en daarna een heerlijke avondmaal met chapati en rijst.