(Omdat niet alle berichten uit India online geplaatst zijn 2jaar geleden, volgen er nu nog wat oude berichten)
Ik had natuurlijk al wat suspense gebracht in mijn vorige post. Er gebeurt hier nu zoveel dat het bijna onmogelijk is om mijn hele logboek op het web te plaatsen. Maar ik ga nu een poging doen om zo ver mogelijk te komen. Laat ik eerst de spanning wat wegnemen over mijn vorige post. Mijn beroving klinkt natuurlijk erg spannend, maar was het eigenlijk helemaal niet:
Toen we vanmorgen de trein uitstapten en naar een wachtruimte zochten, kwamen we langs een troep apen. Op dat moment viel het me al op dat ze dichtbij zaten, maar dat het vasthouden van een plastic tas met fruit geen goed idee was, drong nog niet tot mij door. Dus toen ik een dier (dacht eerst een hond) op me af zag komen schrok ik wel even. Na de eerste greep trok ik het zakje wel omhoog, maar niet genoeg en bij de tweede greep was het zakje kapot en lag alles op de grond. De troep apen was er razendsnel bij en alles wat we konden redden was een sweet lime en de zoutjes. Bananen, mango’s, allemaal weg. Hadden we toch beter wat fruit aan de bedelende kinderen kunnen geven.
Als we in Jaipur aankomen is het al laat, etenstijd, en hebben we geen tijd meer om naar het festival – Choki Dhani – te gaan. In de trein naar Jaipur is het erg druk, het is deze keer ook 2e klas non-AC. Een tijdje hebben we het spelletje ‘uno’ gespeeld. Het spelen van een spelletje trekt wel veel aandacht. Iedereen wil zien wat er aan de hand is en probeert te ontcijferen hoe het werkt.
2008 – 19 juli - Musoori hill station
Aline is de eerste zieke, ze heeft wat griepachtige symptomen en Anil brengt haar naar een dokter als wij naar Musoori gaan. Als we terugkomen blijkt ze een virus te hebben, waarvan ik de naam niet ken en heeft ze medicijnen gekregen. Het is wel besmettelijk, maar niemand van ons heeft nog ergens last van.
Musoori is een stadje in de bergen. Erg toeristisch, er zijn veel hotels en gift-shops, maar de toeristen zijn vooral Indiërs. Op straat wordt ik door een jonge Indiër aangesproken die met mij en de groep op de foto wilde. Dat gebeurt wel vaker. Behalve hier op Navdanya en in de trein komen we nauwelijks blanken tegen.
In het bergdorpje hebben we een wandeling gemaakt, welke mooie foto’s heeft opgeleverd. We hebben daar nog wat geld gepind, wat ook weer een heel avontuur op zich was, omdat niemand precies wist hoe het werkte en iedereen bang was om zijn pasje te verliezen. Gelukkig was dat laatste niet mogelijk en bleek na veel proberen dat er een maximum van INR 4.000,- was. Onze zekker zijn weer goed gevuld om souvenirs te kopen. Op de weg terug werd Justine ook nog wagenziek, maar dat kwam vooral door benauwdheid en de Indische rijstijl.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten