Kruidenkastje

Met veel moeite een beetje hout gevonden in de Arnhemse fijnhouthandel. Ik was op zoek naar een beetje redelijk grenen, maar daar hadden ze alleen dikke of ongeschaafde planken en een schaafbank heb ik niet. Dus wat latjes beuken meegenomen en na enkele weken het resultaat:

Hier en daar wat lichtere kleuren, omdat ik de lijsten van grenen heb moeten doen. Die heeft de lokale bouwmarkt dan wel weer, maar niet in beuken... zucht.

De deurtjes klemden in het begin enigszins, maar na even te hangen niet meer, dus heb nu ook een magneetsnappertje in onder aan de deurtjes gefixed.










 Tekeningen:

De Slaapbank

Op een avond stapte de mier het huis van de eekhoorn binnen. Het was nog maar enkele dagen voordat hij het bos zou verlaten en er was iets dat hij graag nog eens wilde doen. "Ik wil graag nog eens mijn slaapbank uitproberen", zei de mier tegen de eekhoorn, "doe je met me mee?"
En ze gingen samen naar het huis van de mier. Daar aangekomen begon de mier aan de slaapbank te trekken om hem open te krijgen. "Zal ik even helpen?" vroeg de eekhoorn. En samen trokken ze onder luid gekraak de bank recht in een bed. De slaapbank was nog nooit gebruikt.
"Kan dat ook wat stiller daar boven?!" klonk het van beneden. Van al dat gekraak was de egel wakker geworden uit zijn winterslaap.
De eekhoorn keek verbaasd naar de mier. "Wie gaat er nu een winterslaap houden als je zoveel leuke dingen kunt doen."
"ja, zoals sneeuwballengevechten houden" zei de mier.
"Of springen op dit matras!" riep de eekhoorn.
En hij sprong met een gil op de slaapbank. De bank bleek nog zo zacht en veerkrachtig dat de eekhoorn zo hoog vloog, dat de mier hem moest opvangen.
Dit is leuk, dachten ze tegelijk, en samen sprongen ze op de slaapbank en maakten de gekste sprongen en duikelden over elkaar heen. Het was zo leuk dat ze giechelden van plezier.
Plotseling knalde er iets tegen de deur. De egel was weer wakker geworden en gooide een schoen tegen de deur van het huis van de mier.
"Het is al lang bedtijd hoor!" riep hij geïrriteerd.
De mier fronste zijn voorhoofd en sprong weer met een kreet op het bed.
"Binnenkort ga ik weg, we moeten een feestje bouwen" riep hij uitgelaten.
Maar de eekhoorn vond de egel een beetje zielig en zei tegen de mier "laten we maar rustig gaan slapen in deze lekkere slaapbank."
En terwijl er buiten een alarm afging en de egel nog schreeuwde "en nu moet het stil zijn!", gingen de eekhoorn en de mier slapen. De mier in de armen van de eekhoorn.

De volgende ochtend voelde de mier toch wat spijt en klopte aan op de deur van de egel. De egel deed de deur open en met gespleten ogen keek hij de mier aan.
"Het spijt me" zei de mier "maar we hebben afgelopen nacht ontdekt dat de eekhoorn en ik van elkaar houden. We hebben besloten om te gaan trouwen en er komt een groot feest. Iedereen van het bos wordt uitgenodigd en jij bent onze eregast." Toen de mier klaar was met praten blonk er een glimlach van oor tot oor op het gezicht van de egel. De egel was zo blij voor de eekhoorn en de mier.
"Speciaal voor jullie zal ik de afgelopen nacht in een doosje doen, en die geef ik dan kado op jullie bruiloft!"

En het bruiloftsfeest werd een groots feest met taart en zoete drankjes en alle dieren van het bos waren aanwezig, en er was zon en het rook heerlijk naar de herfst. Maar dat is weer een ander verhaal.

Vrij naar: Misschien wisten zij alles
Toon Tellegen (tevens bron plaatjes)
Speciaal geschreven voor het huwelijk van 2 hele goede vrienden.

Haiku - 俳句 - 9

9
Prrrr, she says softly
her head against my shoulder
I stroke her blonde curls

ぞえ にとって

Haiku - 俳句 - 7-8

7
Surrounded by gold
soft threads spiralling downwards
wind messes it up

8
ze staren me aan
haar ondeugende ogen
ze steekt haar tong uit


ぞえ にとって

Einde India 2008

Onze laatste dag in India begint met een heerlijk ontbijt met dosa en rode en witte chutney. Als de vrouw van Dr. Rao kookt gaan Sanne en ik kijken hoe ze het doet. De avond van tevoren heeft ze rijst en urad dal (gespleten black gram) in een 3:1 verhouding 3-4 uur laten weken in water en daarna met wat zout vermalen tot een pannenkoekendeeg. Dit heeft ze de hele avond laten staan en het bakken gaat zoals in het filmpje. Wat ze eroverheen sprenkelt is olie. De pan is volgens Mrs. Rao een anti-aanbakpan, maar ziet er volgens mij uit als een gewone gietijzeren, zonder tefal-laagje. In de pan zelf gaat geen olie trouwens, alleen over de dosa. De dosa kun je los serveren met sausjes of suiker, of vullen met aardappelcurry of uien voordat je hem 2 keer dubbelslaat.

Na het één en ander uitzoeken op internet over plaatsen van winkeltjes is het tijd om de laatste souvenirs te kopen. We besluiten om naar de Dilli Haat in New Delhi te gaan. Loek wilde eigenlijk al naar de oudere Dilli Haat (wij zijn bij de nieuwe geweest), omdat daar allerlei ambachtsproducten verkocht worden. De DH in ND bestaat uit ongeveer 100 kleine winkeltjes met kleding, sieraden, beeldjes en eten. Heel leuk om doorheen te lopen en hier hebben we ook de meeste dingen kunnen kopen die we nog nodig hadden. Daarna hebben we gegeten bij Navdanya organic café, verwant aan de organisatie van Vandana Shiva. Deze was ook aanwezig op de DH.

Daarna gaan we met de metro verder naar een muziekwinkel, waar we wat CD's en films kopen en dan gaan we terug. Sanne en ik pakken onze tassen goed in en eten nog een laatste Indiase maaltijd met Chapati, okra, aardappelcurry en bitter gourd. Dan is het tijd om naar het vliegveld te vertrekken. Onderweg komen we allerlei felverlichte feesten tegen. In Delhi vieren mensen een jaarlijks terugkerend festival dat iets te maken heeft met Krishna en Ganesh, verteld de driver mij. Sanne en Anil zijn bijna bang dat ze vieren dat wij weg gaan (Anil brengt ons weg). Op het vliegveld valt mijn lungi bijna af, maar weet hem te redden. En dan is het tijd om dag te zeggen. We trekken ons niets aan van de gebruiken en geven Anil een knuffel (bezoekers mogen niet naar binnen) en rijden ons karretje met bagage naar binnen.

Het inchecken duurt erg lang en terwijl we daar staan, omgeven door andere toeristen, voelt het al alsof we niet meer in India zijn. Na de beveiligingschecks moeten we nog drie kwartier wachten en dan is het tijd om te boarden. Voordat de lichten in het vliegtuig aan gaan (en na het opstijgen) krijgen we nog een broodje en een drankje. Ik neem voor ons allebei wijn, omdat Sanne al slaapt. Voordat ik probeer te slapen kijk ik nog Narnia 2 en daarna probeer ik een positie te vinden in mijn stoel, wat erg moeilijk is.

's Ochtends komen we iets te laat aan in Zurich en nadat een chagrijnige beveiligingsmens ons lastig valt, zijn we gelukkig nog op tijd voor onze aansluiting. In Nederland zien we onze ouders al staan als we op onze tassen wachten en mijn ouders kijken geschokt als ze mij in mijn lungi zien staan. De tassen komen aan en ik heb de zaden uit Porumamilla ongeschonden binnen weten te smokkelen. Dan gaan we nog een kopje koffie drinken met z'n 7-en zeg ik op de parkeerplaats ook gedag tegen Sanne. In de auto is het moeilijk mijn ogen open te houden, maar het lukt me uiteindelijk toch, en ik denk aan de afgelopen 6 weken, terwijl ik naar het saaie platte landschap staar dat ons voorbij schiet.

De weg terug naar Delhi

Onderweg terug naar Kadapa gebeurde iets waar Sanne en ik nog steeds boos over zijn. Onze chaufeur (die ons volgens hem ook naar Tirupathi had gebracht) reed met een behoorlijke snelheid over de weg. Voor ons werd een liggende hond zichtbaar, midden op onze rijbaan. Onze chaufeur bleef met dezelfde snelheid rijden, waarschijnlijk met de bedoeling om over de hond heen te gaan zonder hem met de wielen te raken. En wat je kon verwachten gebeurde ook: de hond hoorde ons aankomen en stak zijn hoofd omhoog en keek om. Er volgde een doffe knal en Nazeer kijkt pijnlijk naar de chauffeur: 'die heeft het niet gehaald'. Gelukkig werd er de rest van de rit niets of niemand meer aangereden, al reed de driver wel o.a. rakelings langs een kalf. Als het aan mij lag was die man zijn rijbewijs kwijt, wat een idioot!
In Kadapa laat Nazeer ons in het huis van Anil. de moeder is nog niet thuis, dus wij zetten onze tassen neer en doen alsof we thuis zijn. Ze komt pas laat thuis en dan is het voor mij al tijd om te gaan slapen.

22 augustus
Met Nazeer hadden we afgesproken dat hij ons om 7 uur op zou komen halen. zoals te verwachten werd dat 7:30 uur, maar alles kwam uiteindelijk goed en wij hadden de tijd om onze noodles en koffie naar binnen te werken.
Gelukkig waren onze tickets op het laatste moment confirmed en konden we 's nachts ook gewoon in een bed slapen. In de trein waren onze plaatsen bezet door enkele vrolijke Tirupathi-kalen (quote Sanne; de trein begon in Tirupathi, van de golden temple). Zij wilden graag met ons van plaats ruilen en dat vonden wij prima. Op onze nieuwe plek lag ook nog iemand onder op het bed, dus bleven wij even in het eerste compartiment zitten, tot we daar weggestuurd werden.

Verder bestond de dag uit lezen, muziek luisteren, slapen, galgje spelen (Sanne ingemaakt met het woord 'buffel') en praten over de afgelopen maand, de komende week en over de mensen in ons compartiment die luidt smakken en boeren laten. Onderweg zijn we nog een paar keer de trein uit gesprongen om chocolade en koekjes te zoeken, maar alleen waar dat mogelijk was: andere passagiers wisten precies waar er tijd was om uit te stappen. Het is ook wel lekker om even de benen te strekken in de frisse lucht en te kijken naar biddende moslims op het perron.

Voor het avondeten hadden we van Nazeer de belofte gekregen dat hij iets zou regelen en dat iemand het in de trein zou brengen, dus wij hadden geen dinner besteld vandaag. Toch gingen we zonder eten naar bed. Gelukkig hebben we door de snacks overdag geen honger. Onze onderbuurman doet nog even moeilijk over tassen die niet naast zijn hoofd mogen liggen en treuzelt als wij een tas onder de bank willen leggen, maar uiteindelijk slapen we (om 21 uur al) lekker en lang.

23 augustus
De volgende ochtend wordt ik redelijk vroeg wakker, maar blijf nog even liggen, omdat Sanne het middenbed nog bezet houdt (je moet het middenbed inklappen om onder te kunnen zitten). Als het ontbijt eraan komt besluit ik dat ik Sanne maar wakker moet maken. De rest van de reis verloopt best rustig en als we bijna in Delhi zijn beginnen we ons pas echt te vervelen.
Als we aankomen belt Anil ons op dat we de trein moeten pakken naar New Delhi. Voor 4 Rs. kopen we een kaartje, een man die in de rij stond vertelde ons dat vrouwen niet in de rij hoeven, dus Sanne liep naar voren en kreeg een speciale behandeling. Maar dezelfde man vertelde ons ook dat het veel beter is om een auto-rickshaw of taxi te pakken. En hij had gelijk: na lang wachten is er nog geen trein die naar New Delhi gaat en we weten ook niet precies van welk perron hij moet vertrekken. Als ik wat rondvraag belt iemand voor ons om te vragen naar de vertrektijden en het blijkt dat er binnenkort een slaaptrein in die richting vertrekt. Wij hebben echter een kaartje voor de lokale trein, dus ik bel Anil op dat we met de auto komen. Na onderhandelen (zij wilden 200 Rs, het werd 150) en het afschudden van een persistente taxi chauffeur, gingen we met de rickshaw naar het New Delhi station. Daar blijkt na een tijdje dat Anil ons op staat te wachten aan de andere kant van het station, met Srikahnt die in een hoekje zit te slapen. Hij wilde niet eerder de taart aansnijden voordat wij er waren: het is zijn verjaardag vandaag. Vermoeid nemen we daar de metro (hee er is een metro in New Delhi!) naar het huis van Dr. Rao. De metro is ongeveer 7 jaar geleden gebouwd en wordt nog steeds uitgebreidt. Het is er erg schoon, ondanks dat er erg veel gebruik van gemaakt wordt, en er weinig prullenbakken zijn zoals overal het geval is. We nemen nog een (fiets)rickshaw en komen aan in een mooi huis in een wat rijkere buurt van New Delhi. Hier maken we kennis met de vrouw en dochter van Dr. Rao.

Als we onze tassen ergens op de grond gezet hebben en een plekje gezocht hebben, komt er een roze hartvormige taart tevoorschijn. Rao vertelt dat het niet gebruikelijk is om taart en kaarsjes te gebruiken bij een verjaardag, maar dat er meestal andere zoetigheid op tafel komt. Typisch is wel dat de jarige de taart (of ander zoetigheid dus) aansnijdt en een stuk in ieders mond stopt. Vervolgens strooit iedereen gekleurde rijst op het hoofd van de jarige en doet een wens voor hem. Na de taart was er nog wat tijd voor opfrissen en daarna een heerlijke avondmaal met chapati en rijst.