Finally India - de eerste week

dag 1 - het verkeer in India

Aldus kwamen we rond middernacht op 15 juli aan in New Delhi. Mijn allereerste vliegreis was vlekkeloos verlopen. Het werd zelfs een beetje saai op de vlucht naar India.
Toen we aankwamen in Delhi sloeg de chaos al meteen toe: Anil had Sanne een berichtje gestuurd dat we prepaid taxis moesten zoeken en dat hij er over 10 minuten zou zijn. Een vriend van de vader van Rishi, die we toevallig tegenkwamen, hielp ons bij de taxis, en toen we op zoek gingen naar de taxis kwamen we Anil tegen die ons al gewoon op stond te wachten.
Eenmaal buiten kwam de klamme en vieze lucht ons tegemoet en werd de chaos alleen maar groter. Samen met Cor en Rishi werd ik in een taxi gezet, een gammele oude auto met een geur van wierook. De chauffeur kreeg instructies om ons naar het International Youth Hostel te brengen, maar die moest onderweg nog 2 keer de weg vragen. Officieel rijden ze in India links op de weg, maar in de praktijk rijden ze overal, op elke plek waar wegdek ligt en verder. Als er geen scheiding tussen de banen was, reden ze ook spook. Er wordt in India constant getuterd door de auto's, auto-rickshaws en motoren om degene voor hen te waarschuwen dat ze eraan komen, zodat je niet afgesneden wordt. Op veel (vracht)auto's staat ook: "horn please". En toch voelt zo'n rit niet onveilig, vooral erg gaaf. We merken dat Indiers vooral erg goede auto-rijders zijn. Onderweg zijn we nog geen ongelukken tegengekomen, hoewel veel auto's wel deuken hebben.

In het hostel wordt de deur om 1:30 voor ons opengedaan door de beveiliging en kunnen we gelukkig nog inchecken. We krijgen een grote 'dorm' voor de jongens met bedden van 1,80 meter met harde matrassen. 7 grote ventilatoren hangen scheef aan het plafond en blazen verkoeling naar ons toe. Hier kunnen we wel slapen.

"bah bah black sheep, do you have any rice?

yes, says the black sheep: plenty and nice

some for the rich and some for the mice

none for the poor, because they can't pay the price"

- 8-jarig Indisch meisje, gequote door dr. Gopi Ghosh -

Het bezoek aan de FAO (Federation of Agricultural Organisation) was erg interessant vandaag. Dr. Ghosh had een mooie presenatie voorbereid over voedselzekerheid en de rol van de FAO. Erg interessant was ook een punt van discussie: honger elimineren is een verantwoordelijkheid van iedereen. Als een man honger heeft, moet je hem voeden, anders zal hij alles doen om toch aan eten te komen, zelfs stelen of geweld plegen. Ghost: "biologische landbouw is belangrijk voor kwaliteit, maar kan niet op korte termijn 1 miljard hongerige mensen voeden.

In India drinken ze de koffie en thee met veel melk en suiker. Als je om zwarte koffie vraagt krijg je meestal een slappe bak met veel suiker. Aanpassen wordt misschien nog wel moeilijk hier. Gelukkig heb ik koffiepoeder meegenomen, waar Loek en ik nog veel gebruik van maken. Overal stoppen we het in, zelfs in chai en kruidenthee, zolang het maar iets heets is. (chai is dus Indische thee met veel melk en suiker).

Het is moeilijk om naar plaatsen te lopen in Delhi. Niet alleen zijn zebra's erg zeldzaam hier, maar ook wordt je om de haverklap door een auto-rickshaw (hier auto's genoemd) -bestuurder benaderd dat ze je ergens mee naar toe willen nemen. Van Anil hebben we geleerd dat het het beste is om door te lopen en ze te negeren. Dat is hier niet onbeleefd, maar juist de enige manier om echt 'nee' te zeggen.

Tot zover de eerste dag: 15 juli. Oftewel mijn verjaardag. 25 geworden, maar eigenlijk niets van gemerkt. Ik ben gefeliciteerd door de groep natuurlijk, en telefoontje gehad van mijn ouders, maar we hebben niets gevierd, geen taart gegeten, niets gedronken op mijn gezondheid... We moeten maar een groot feest vieren als ik terugkom! Binnenkort meer, maar Anil's laptop is een gewild object en het internet is erg langzaam. Daarnaast nog geen tijd gehad voor een internetcafe. Hopelijk heb ik er morgen tijd voor, dat ik nog meer avonturen hier kan plaatsen. Bijvoorbeeld een 'gevaarlijke' situatie op het station in Delhi, mijn beroving en Zoe's bijna-beroving. En daarbovenop: het ziekenaantal. Maar, dat is allemaal om de spanning hoog te houden. Met ons gaat alles goed en ik post binnenkort meer!